Πώς πήγε το αυτοκίνητο στο Ζερίκι

Γράφει στις 17 Μαίου 1952 η πολύ καλή τοπική εφημερίδα -που την πρόλαβα κι εγώ ως παιδί- ΦΩΣ της Λιβαδειάς για την πρώτη σύνδεση της Λιβαδειάς με το Ζερίκι δι'αμαξιτής οδού.
Φυσικά λύνεται και το κουίζ Εύκολο καλοκαιρινό φωτοκουίζ






============================
ΕΦΗΜΕΡΙΣ «ΦΩΣ» ΛΕΒΑΔΕΙΑΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΕΤΟΙΜΟΣ Ο ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΣ ΖΕΡΙΚΙΟΥ - ΛΕΒΑΔΙΑΣ
Τα κατσάβραχα του Ελικώνος που υποτάσσονται εις την σκαπάνην των φιλοτίµων Ζερικαίων και την άκαμπτον επιµονήν του νοµάρχου κ. Μανουσοπούλου. - Η πρώτη άφιξις αυτοκινήτου στο χωριό. - Σκηναί συγκινήσεως και δακρύων. - Όπου ο κ. Νοµάρχης αναρπάζεται στα χέ­ρια ...
Προ 10 περίπου µηνών ένα παράτολµο όνειρο του Νοµάρχου, ένας δια­καής πόθος των φιλοτίµων κατοίκων της Κοινότητος Ζερικίου του Ελικώνος άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Το όνειρο ήταν να συνδεθεί η Κοινότης µε δρόµο και να επικοινωνήσει µε τον υπόλοιπο κόσµο. Τέσσαρες ολόκληρες ώρες απείχε από το πλησιέστερον κέντρον: την πόλην της Λεβαδείας.

Στην αρχή πολλοί ειρωνεύθηκαν τον Νοµάρχην και τους λεβεντόκορµους Ζερικιώ­τες συνεργάτες τους. Η δουλειά όµως µπήκε µπροστά, σιωπηλά, αθόρυβα, χωρίς τυµπανοκρουσίες και κάθε µέρα εκατοντάδες εργάτες και εργάτριες πάλευαν σκληρά, για να προχωρήσουν ένα δρόµο είκοσι περίπου χιλιοµέτρων µέσα από απόκρηµνες και συνεχείς βραχώδεις περιοχές. Η πίστις και η θέλη­σις νίκησαν. Στο διάστηµα της σκληρής εργασίας, ο Νοµάρχης βρισκόταν τις περισσότερες φορές κοντά στους συνεργάτες του την ώρα της δουλειάς, για να τους δώσει πίστη. και να πάρει κι αυτός από αυτούς θάρρος. Σαν νέοι κύ­κλωπες, σαν τιτάνες πάλαιψαν οι άνδρες και οι γυναίκες της αετοφωλιάς που λέγεται Ζερίκι, και να!Στις 8 του µηνός Μαϊου του έτους 1952 ημέραν ΠέμπτηνΟ Νοµάρχης Βοιωτίας, η κυρία Νοµάρχου και οι προϊστάµενοι των αρµο­δίων υπηρεσιών, µετεχούσης και της Βασιλικής Χωροφυλακής, ξεκινούν στις 7 το πρωί από το Νοµαρχιακόν Κατάστηµα χωρίς να γνωρίζουν, πλην του Νοµάρχου, πού κατευθύνονται. Κανένας δεν ήξευρε ούτε στην πόλη της Λειβα­διάς ούτε στην Κοινότητα Ζερικίου, ότι θα γινόταν την ηµέραν αυτήν κάτι που θα 'παιρνε θέση µε χρυσά γράµµατα στην ιστορία της Βοιωτίας. 8 Μαιου 1952. Το ξεκίνηµα για την κατάκτηση.

Ένα αυτοκίνητο Ντόιτς χωρίς σήµατα και εµβλήµατα έφευγε από την Νοµαρχία µε επιβάτες τους παραπάνω. Προ­χωρεί προς το Γυµνάσιον, από κει προς το Πρόκυµα και επειδή οι επιβάτες γνωρίζουν ότι προς τα εκεί πέρα δεν υπάρχει δρόµος αρχίζουν να απορούν και να κριτικάρουν αυστηρά ασφαλώς τον Νοµάρχην, αµφιβάλλοντες αν έχει σώα τα λογικά του. Μα να, η εντολή δίδεται στον οδηγό: «Προχώρει προς το Ζερίκιον, θα σε κατευθύνω προσωπικώς», λέγει ο Νοµάρχης.




======================== Λεζάντα:
=Οι κάτοικοι του Ζερικίου σηκώνουν τον νομάρχη Βοιωτίας Αθ. Μανουσόπουλο στα χέρια τη μέρα που το πρώτο αυτοκίνητο έφτασε στην αετοφωλιά του Ελικώνα. Ηταν 8 Μαίου 1952. Στη φωτό από τις λίγες πληροφορίες που κατόρθωσα να συγκεντρώσω αυτές τις δύο ημέρες διακρίνεται ο παπα-Γιάννης. Τέρμα αριστερά, δίπλα στον φαντάρο, και στην πίσω σειρά φαίνεται ότι χειροκροτεί ο Λουκάς Καλλιαντάσης που χρημάτισε πρόεδρος της Κοινότητος Ελικώνος=======================================================

Και η απορία των επιβατών µετατρέπεται σε φόβο και σε τρόµο. Βλέπουν απέναντι στο βουνό τις αλλεπάλληλες στροφές, που έχουν το σχήµα αστραπής και τρέ­µουν. Αλλά και σαν αστραπή φεύγει το αυτοκίνητον επάνω σ' έναν οµαλό δρό­µο, που παρουσιάζεται σαν έκπληξις. Το αυτοκίνητο προχωρεί συνεχώς, φθά­νει την ελατοσκεπή περιοχήν και συνεχίζει ατρόµητος κατακτητής, για να φέ­ρει σε λίγο το µέσον του πολιτισµού στο χωριό εκείνο µε τους 1.700 κατοί­κους, που ήταν κρυµµένο χιλιάδες χρόνια από της υπάρξεώς του µακριά απ' τον κόσµο.

Και σε λίγο φθάνει προ της κοινότητος Ζερικίου. Οι κάτοικοι καταλαµβάνο­νται εξ απροόmου, από έκπληξιν. Όσοι εν τω µεταξύ ειργάζοντο στα χωρά­φια τους αφήνουν την εργασία τους και τρέχουν ξωπίσω, για να φθάσουν στο χωριό. Η σύγχυσις από χαρά είναι υπέρµετρη. Άλλοι ζητωκραυγάζουν, άλλοι κόβουν κλάδους και λουλούδια, άλλοι στις καµπάνες, για να τις κτυπήσουν χαρµόσυνα και οι πιο πολλοί κυκλώνουν το αυτοκίνητο, το χαϊδεύουν, το φι­λούν και κλαίνε από µεγάλη χαρά.
Τα παιδιά του σχολείου στο άκουσµα της σειρήνας του αυτοκινήτου χάνο­νται από τα µάτια του δασκάλου πριν καλά-καλά καταλάβει τι συµβαίνει και που τα παίρνει κι αυτός σε λίγο από πίσω τρέχοντας, για να προλάβει κρατώ­. ντας στα χέρια ένα µεγάλο κλαδί από τζανεριά που έκοψε από το πρώτο δέν­δρο που βρέθηκε τυχαία µπροστά του.

Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας το αυτοκίνητο στολίζεται µε κλάδους ελάτης και λουλούδια, µε κορδέλες απ' τις νυφιάτικες λαµπάδες, µε χρυσά τέλια, µε µαντήλια από τις προίκες, µε ασηµένια νοµίσµατα, ραίνεται µε ρύζι και την ίδια στιγµή µια οµάς, που µέσα σ' αυτή πρωτοστατεί ο παπάς του χωριού, αρ­πάζει τον Νοµάρχη στα χέρια χωρίς να 'χει τη δύναµη να ξεφύγει και τον γυ­ρίζει στο χωριό. Ενώ πίσω ακολουθεί ολόκληρος ο κόσµος του χωριού µε ζη­τωκραυγές και εκδηλώσεις χαράς.

Ας προσπαθήσει καθένας να µπει στην ψυχή των 1.700 κατοίκων όσον µπορεί περισσότερον και να είναι βέβαιος ότι θα αισθανθεί την καρδιά του να σκιρτά από συγκίνησιν και από ευτυχίαν.
Η µελέτη και τεχνική παρακολούθηση του έργου εγίνετο υπό του προϊστα­µένου της
Τ. Υ.Δ.Κ µηχανικού, εκλεκτού συνεργάτου Βασίλη Παναγάκη.


www.viotia.blogspot.gr